Braziliaanse ziekenhuizen...

Ola vrienden en familie, hier een extra blog vanuit Brazilie betreft mijn gezondheid. Schrik niet, er is niets ernstigs aan de hand. Het is meer voor de mensen die geinteresseerd zijn in de gang van zaken in een brazilaans ziekenhuis. Wanneer je alleen in me gezondheid bent geïnteresseerd lees dan alleen de laatste paar alinea even. Wanneer je wel geintereseerd bent in een lang verhaal over de gang van zaken in een Brazilaans ziekenhuis lees dan vooral lekker verder.

De dag begon zoals vrijwel elke dag met het ontbijt, Engelse les verzorgen en op naar het trainingsveld voor de eerste training van de dag. Omdat er voor de oudste groep zaterdag geen wedstrijd op het programma stond werd ze door Lierte een pittige conditie training voorgeschoteld.

Ik voelde me al een tijdje niet fit, de griep had ik inmiddels overwonnen maar het hoesten bleef aanhouden. Door het vele hoesten werden me ribben ook erg pijnlijk en had al een tijdje een raar gevoel op me borst. Ook de hoestbuien waren voor mijn doen best heftig. Diep ademhalen deed ik meestal al niet omdat dat dan direct resulteerde in een hoestbui.
Zo aan het begin van de ochtend training had ik weer is zo`n hoestbui maar nu leek er iets te 'poppen' tussen me ribben. Man dat deed even goed pijn. Familie had me de afgelopen week al regelmatig aangedrongen naar de dokter te gaan maar dat vond ik nog niet zo nodig. Uit eerder ervaringen met Shoudely bij de dokter wist ik immers dat de dokter hier in Arapongas niet veel voor stelt. Maar goed toen me bij een volgende hoestbui de trainen in de ogen sprongen van de pijn besloot ik toch maar dat het misschien wel verstandig was 'even' bij de dokter langs te gaan. Massimo was al naar Lierte gelopen om te overleggen. Na de training zou Lierte me wel even naar de dokter brengen.

Zo gezegd zo gedaan. Een uur later werden ik en Shoudely door Lierte gedropt bij de dokters post. Hij hielp ons nog even met aanmelden en liet een telefoonnummer achter dat de baliemedewerkster kon bellen als ik klaar was.
Het was weer eens super druk bij de dokter, veel tienermoeder met hun kroost, oude mensen, een oude dronken man die ons steeds zat aan te kijken (we worden als `toeristen` hier in Arapongas sowieso opvallend veel aangestaard), hoestende mensen zoals ik etc. etc. Je zou bijna nog zieker bij de dokter weg gaan dan wanneer je er aankomt. Na een half uur wachten werd ik een halletje in geroepen, hier werd mijn bloeddruk en temperatuur gemeten(was prima).
Ook moest ik uitleggen wat er aan de hand was. Natuurlijk kunnen ze ook hier geen Engels. Dit had ik al wel verwacht dus vooraf had ik snel even wat woorden vertaald met me grote vriend google translate en deze in een boekje opgeschreven. Met deze woorden en wat gebarentaal konden we vrij snel duidelijk maken wat er aan de hand was. Oja er was wel iemand die Engels kon maar die was net een kwartier geleden vertrokken en nu nergens meer te vinden.

Wat trouwens bij elk consult de hele dag een erg grappig tafereel moet zijn geweest is het gekibbel van Shoudely en mij over wat de mensen nou tegen ons probeerden te zeggen. Bedoelt hij nou dit? Nee hij bedoelt dat. Ja maar het kan ook zo? Ja misschien wel? Hmm wat zouden ze nou bedoelen? Wat denk jij? Ah bedoelt hij dat! Etc. etc. Moet er voor de Brazilianen erg grappig uit gezien hebben en verklaard misschien ook wel deels waarom wij constant zo worden aangestaard.
Hierna werden we weer terug gestuurd naar de wachtkamer en konden we weer verder met onze bezigheden daar; terug staren naar de Brazilianen. Inmiddels waren we het er over eens dat het er bij een dokterspost in Brazilië toch wel heel anders aan toe gaat dan in Nederland. De thermometer bijvoorbeeld die zo net bij mij onder de oksel werd geduwd had daarvoor waarschijnlijk onder de oksel van de dronken zwetende oude man voor me gezeten en is tussendoor niet schoon gemaakt.

Weer wat later kwam tot onze grote verbazing Mario(man die op het kantoor zit bij Laranja) aan scheuren. Voor een van de spelers was de training van die ochtend wat te zwaar geweest en was niet goed geworden. Hij was aan een soort van hyperventileren en trilde helemaal. Hij werd samen met een van de schoonmaaksters(erg aardige vrouw) af gezet en werd gelukkig wel bijna direct geholpen.
Weer een tijdje later kwam ze terug om te vertellen, nouja vertellen.. uitleggen met handen en voeten, dat het goed met hem ging. Hij lag nu aan een soort van infuus om zijn suikerwaarden weer op peil te krijgen, tenminste dat is wat we er van begrepen.

He, he, het was zover ik mocht bij de dokter langs. Eerst wat warrig overleg tussen de 'dokters' in een gangetje wie mij nou zou helpen, ze konden allemaal namelijk geen Engels. Eenmaal in een hokje bij de dokter me boekje er weer bij gehaald en de doosjes van de hoestdrankjes laten zien (die niet hadden geholpen), wat gebaren taal, gekibbel van Shoudely en mij, de schoonmaakster van Laranja er bij gehaald om wat uitleg te geven en de dokter had door wat er aan de hand was. Paar keer naar me longen geluisterd voor zover dat kon,(moet steeds hoesten als ik diep in adem) en hij kwam tot de conclusie dat ik naar een ander ziekenhuis moest om een foto van me longen te laten maken. Een paar minuten later stond ik weer buiten en daar heb je dan 2 uur voor gewacht.
Daar tijdje gewacht tot Lierte ons naar het andere ziekenhuis kon brengen, die was nog ergens wat aan het eten. Oja en nog even bij de speler van Laranja gekeken die daar aan het infuus lag en aan de hart monitor, lag daar onder een dikke denken die totaal niet stof vrij was maar goed zo gaat dat hier dus. Gelukkig kon hij alweer een beetje lachen.
In de auto rijdend door de straten van Arapongas(met daar om de zoveel meter een super hoge verkeersdrempel, heel fijn als je last van je ribben hebt) bedachten Shoudely en ik dat het niveau qua opleiding waarschijnlijk gewoon heel verschillend is in vergelijking met Nederland. We kwamen tot de conclusie dat de dokters bij de dokterspost waar we net waren geweest, in Nederland waarschijnlijk doktersassistenten zouden zijn. In het volgende ziekenhuis zouden we dan vast een echte dokter te zien krijgen.
Aangekomen bij het ziekenhuis, nouja ziekenhuis het had meer iets weg van een vervallen garage in een verscholen steegje. We dachten eerder dat we er bij dit ziekenhuis op vooruit zouden gaan maar dat was juist het tegenovergestelde. Een oude bende, zo valt het wel goed te omschrijven. We werden weer door Lierte afgezet. Hij melde me aan, gaf zijn telefoonnummer af en was weer vertrokken. Het was inmiddels al na de middag en we begonnen wel een beetje honger te krijgen. Shoudely is toen om de hoek bij een lokaal winkeltje een broodje gaan halen. In het `ziekenhuis/garage` was zoiets niet te vinden, er waren daar zelfs geen wc`s. En zo zaten we in het wachthok rustig een broodje te eten. Ondertussen reden ambulances het steegje in en de mensen werden langs ons heen het `ziekenhuis` in gereden. Elke keer kwamen de ambulance broeders voor een dichte duur te staan en moesten ze opzoek naar een andere ingang(soort van garagedeur) en was er net genoeg ruimte om langs ons heen te rijden. In de uren dat we in die `wachtkamer/ingang ambulances/ kantine/etc. etc.` hebben gezeten hebben we van alles op de brancard voorbij zien komen: een jonge jonge helemaal onder de modder die waarschijnlijk een ongeluk met een brommer had gehad, een oude man, een oude vrouw(geen idee wat er met deze mensen aan de hand was), een vrouw met een bloederig been, een non. Niks was te gek.
Inmiddels zaten we alweer 2 uur te wachten tot de dokter van achter de grote garagedeur mijn naam riep. Inmiddels was ik erg benieuwd geworden hoe het er achter de grote witte(nouja wit???) garagedeur uit zag. Nou dat was dus niets bijzonders, ook een oude bende. Je kon zien dat ze lekkages hadden gehad want de groene vlekken zaten nog op de muren. Ik kreeg weer een nieuwe dokter toe gewezen, deze kon gelukkig alweer wat beter Engels dan de vorige. Me boekje er weer bij gehaald, hoestdrankjes laten zien, dokter weer een poging gedaan om naar me longen te luisteren. Eigenlijk precies het zelfde riedeltje als in het vorige ziekenhuis en ook deze dokter kwam tot de conclusie dat er een foto gemaakt moest worden, joh. We werden terug gestuurd naar het wacht hok en zouden over een `paar minuten` terug worden geroepen voor de foto.
We zaten inmiddels alweer een hele tijd te wachten toen er ineens een vrouw tegen ons begon te praten, we hadden haar ook al in het vorige ziekenhuis gezien. Ze kon geen Engels dus je kunt al wel weer raden wat voor een gesprek dat was. Maar goed onze conclusie was dat ze in het vorige ziekenhuis met de schoonmaakster over ons had gepraat en dat ze een zoon had die Engels leraar was. Heel veel verder kwamen we niet. De Braziliaanse `paar minuten` waren inmiddels alweer een dik half uur en het werd steeds drukker in het wachthok toen er ineens een jongen voor ons stond die Engels tegen ons begon te praten, wauw hoorden we dit goed!? Ja we hoorden het goed, super goed Engels zelfs. Het bleek de zoon van de vrouw te zijn die eerder tegen ons begon te praten. Ze had hem opgebeld zodat hij ons kon helpen vertalen, super lief! Onze redende engel Gabriel;). Hij kon echt goed Engels en ook Duits. Was net thuis na een jaar in Duitsland te hebben gestudeerd via een uitwisselingsproject. Lierte kwam inmiddels ook weer even polshoogte nemen, via mijn persoonlijke tolk Gabriel konden we vertellen dat we 2,5 uur later nog niet veel verder waren dan een doktersconsult van een paar minuten.

Niet veel later werd ik weer naar binnen geroepen, hehe eindelijk werd dan de foto gemaakt. Wauw wat een oude apperatuur was dat zeg! Als ik het met Nederland moet vergelijken.. 3e ,4e hands, de tape zat er op en de apparatuur was compleet vergeelt. Maar goed als het maar werkt toch!? Tijdens het maken van de foto gingen de `arts` en Gabriel(was mee om te vertalen) de ruimte ook niet uit voor de straling zoals dat in Nederland gebeurd maar bleven er gezellig bij staan. Foto was gemaakt en we konden weer ergens op een bankje gaan wachten. Zagen daar het jongetje dat eerder werd binnen gebracht(die van dat motor ongeluk) weer vrolijk rond lopen en zagen op een röntgen foto waarschijnlijk het been van de vrouw die onder het bloed zat. Dat was duidelijk gebroken. Shoudely dacht even mijn longen voorbij te zien komen op de foto`s maar dat bleek een arm te zijn.

Een dik half uur hebben we met open mond om ons heen zitten kijken en daarnaast veel met Gabriel gekletst over van alles en nog wat. Hij wil ons de komende tijd graag meer van Brazilië laten zien, super leuk!

Vervolgens was dan eindelijk het moment waar ik al de hele dag op zat te wachten, de uitslag van me long foto. Gabriel ging met me mee om te vertalen wat er aan de hand was. Op de foto was te zien dat er ontstekingen in me longen zitten.. longontsteking dus. Gabriel vertaalde dat het gelukkig nog in een begin stadium is en dat ik er van af kom met een week tabletten slikken, een drankje drinken, veel rusten(ja mam is doe me best) en veel fruit en groente eten.. dat wordt lastig met het rijst en bonen dieet hier dus moet daar nog even wat op zien te verzinnen. Verder nog een tijdje met de arts en Gabriel geklets en toen mocht ik het ziekenhuis weer verlaten. Gabriel en zijn moeder bedankt en op naar de apotheek. (Gabriels moeder was trouwens naar het ziekenhuis omdat ze hart klachten had, net te horen gekregen dat het weer goed met haar gaat.)

Dan denk je alles te hebben gehad kom je aan bij de apotheek, snap ik als Nederlander nog beter wat er, in het Portugees, op het recept staat van de dokter dan de mensen daar. Gelukkig uiteindelijk allemaal goed gegaan, op een of andere manier gaven ze me zelfs nog een korting en lukte het me om een bonnetje te krijgen(dit door het geluid van die machine na te doen, ja je moet soms wat).

6,5 uur later waren we weer terug op de academie, net op tijd voor het avond eten. Rijst met bonen.. hmmm. Me volgende blog hoop ik dan echt weer te kunnen schrijven over waar ik hier voor ben gekomen, voetbal!

Een fijn weekend allemaal!

Liefs,
Amanda