The Australian farm life; schaap!

Hola familia y amigos,

Op dit moment zit ik aan de keukentafel van Angie en Ross, is het buiten 30+ nog wat graden, hoor ik schapen mekkeren en honden blaffen op de achtergrond, zijn Angie en Ross aan het werk, de moeder van Angie (die ook op bezoek is vanuit Argentinië) aan het bellen met familie en heb ik zojuist de app ‘SpanishDict’ gedownload. Ik heb dus totaal geen talenknobbel en na hier bijna 3 weken te zijn spreek ik nog maar zo’n 30 woorden Spaans en daar kom je niet ver mee als je met iemand wil communiceren die amper Engels spreekt. Ik dacht dat Portugees t.o.v. Spaans het soort van Vlaamse Nederlands zou zijn maar dat blijkt toch niet zo te zijn haha. En om met Angie haar moeder fatsoenlijk te kunnen communiceren is zo’ n app dan toch wel handig.
Maar goed zo hebben jullie een beetje een beeld vanuit welke omgeving ik deze blog nu zit te schrijven.

Na een ontzettend fijne maand bij Ivan en Linda op de boerderij in Cassilis was het tijd om verder te reizen. Ik werd inmiddels als Ivan’s en Linda’s Nederlandse dochter voorgesteld en voelde me er erg thuis. Ze namen me overal mee naar toe, zo was ik de ene week op de verjaardag van een 1-jarige kinderspelletjes aan het spelen (incl. Frozen hoedje op me hoofd), de volgende week waren we pizza’s aan het bakken op de verjaardag van een 60-jarige, op een ander moment zat ik tussen allemaal oude dames van de lokale boekclub aan een typische Engelse morning tea(inclusief kitscherig servies etc.), een moment later bevindt ik me op een ‘ram sale’ waar de gemiddelde ram werd verkocht voor meer dan 3.000,- dollar en zo kan ik nog wel even door gaan. Het bezoek was deze keer anders zo zonder Lotte maar Ivan en Linda hebben een hond naar haar vernoemd en zo was ze er toch een beetje bij haha.

Inmiddels is het dus alweer bijna 3 weken geleden dat ik hier bij Angie en Ross ben aangekomen, het weerzien was erg bijzonder. Na een lange reis (treinrit van 10u van Sydney naar Melbourne (waarin een oude man me zijn hele levensverhaal vertelde incl. fotoselectie en filmpjes van zijn ‘Chinese kleinkinderen’ liet zien en de mensen om me heen krom lagen van het lachen om deze vreemde situatie) en een vlucht van 3u van Melbourne naar Mount Gambier) stond Angie mij met haar moeder op te wachten op het vliegveld. Angie barste in tranen uit toen we elkaar in de armen vlogen.
Ze is totaal geen emotioneel persoon dus dat zegt wel genoeg over onze band denk ik. Alhoewel kan ik ook weer niet met alle eer strijken. Ze was die week ervoor bijna haar duim kwijt en had met alles wat daarbij kwam kijken een nogal hectische week achter de rug. Maar goed al met al was het erg bijzonder om elkaar weer te zien en ze heeft nog steeds 2 duimen

Angie woont hier met haar vriend in een cottage op het bedrijf waar ze werken. Ze werken op een grote farm hier met zo’n 7.000 schapen en 3.000 koeien. Het bedrijf ligt in Tarrayoukyan, ja dat ligt gewoon in Australia. Het is een mini gehucht op zo’n 4 uur rijden ten Noord- Westen van Melbourne. Het is hier erg groen en veel vlakker vergeleken met de regio waar ik de eerste maand was. Toen Angie mij vertelde dat het bedrijf zo’n 7.000 hectare groot is was ik erg onder de indruk (om je een indicatie te geven hoe groot dat is: 1 hectare is dezelfde oppervlakte als 2 voetbalvelden). Maar goed toen vertelde Angie mij dat de grote nog wel mee veel, de buren hebben namelijk een bedrijf van 40.000 hectare! Dat bedrijf is dan ook wel van de voormalig minister van Australië geweest die elke dag de krant vanuit Melbourne liet bezorgen met een vliegtuig!!
Op het bedrijf waar Angie werkt woont nog meer personeel. Zo woont er naast hen de tuinman, tegen over hen de manager met zijn gezin, daarnaast woont de technische man met zijn vrouw en daarachter staat de villa van de eigenaren. De eigenaren wonen de helft van de tijd hier en de andere helft in Melbourne. Op dit moment is het sheering time en verblijft er ook nog een heel ‘shearing team’.
Angie en Ross werken door de week gewoon, als het kan help ik ze met klusjes en allerlei andere dingen. Eigenlijk weet ik niet precies wat ik doe maar de weken lijken voor bij te vliegen.
In de weekenden is er tijd voor uitstapjes. Zo zijn we naar ‘The Grampians’ geweest, dit is een natuurgebied met Bergen en in het midden een meer. Hier heb ik alleen een hike gedaan naar een uitkijkpunt. Angie en Ross gingen niet mee omdat ze het al een keer hadden gedaan en het te zwaar vonden om nog een keer te doen haha. Maar ze hadden gelijk, de klim was zwaar maar het uitzicht maakte het zeker de moeite waard!
Een ander weekend hebben Ross en ik ons leven gewaagt toen we zijn boot gingen testen op een meer en nu ik dit typ zijn we net terug van een weekendje zee. We zijn naar Robe geweest, een mooi kustplaatsje aan ‘The Great Ocean Road’. Daar gerelaxt en gezwommen in de zee!

In Australië is er zo’n maand geleden een nationale, nee beter gezegd International zoektocht gestart naar de ideale man voor Amanda. Ik ben 26 en single en blijk hulp nodig te hebben met het vinden een geschikte man. En ook denken ze me hier te kunnen houden wanneer ik een leuke kerel ben tegen gekomen.
Zo werd er in Cassilis op een avond in de lokale pub een plan opgezet om me te koppelen aan een local wat zo escaleerde dat mensen letterlijk met tranen van het lachen de pub moesten ontvluchten. Gelukkig had die arme jonge niks door, althans dat hopen we.
Ook bleek de vrouw die in een ander dorp bij een garage werkt de ideale man voor me te hebben gevonden. Linda en ik waren daar om wat te laten maken aan de auto en hadden z’n 10 minuten met de vrouw gepraat (die Linda ook niet kende). Toen we een week later terug kwamen omdat er iets niet goed was afgesteld was de vrouw super blij. Ze vertelde dat ze de dag ervoor een jongen was geweest die de ideale man voor mij zou zijn! Ze had Linda zelfs willen bellen om het te vertellen maar kon haar nummer niet vinden en was super enthousiast toen we de volgende dag langs kwamen.
Onlangs is de zoektocht zelfs uitgebreid naar Argentinië. Tijdens het avondeten kwam Dianna (de moeder van Angie) ineens met de vraag of ik al een vriend had en vervolgens ging het de hele avond over vrijwel niets anders dan wie dan wel de perfecte man voor mij zou kunnen zijn.

Ik zelf denk dat ik het stap voor stap moet gaan aanpakken. Tot voor kort lukte het me nog niet eens een paard te beheersen, laat staan een man. Dat werd dus me eerste doel en met trots kan ik zeggen dat dat inmiddels is gelukt. Niet dat ik nu een ervaren amazone ben maar ik ga met het paard rijden in plaats van dat het paard mij mee neemt de heuvels in, steeds harder gaat en ik vooral bezig ben met takken te ontwijken en op het paard te blijven zitten.
Mijn excuses voor dat ik zoveel tekst spendeer aan dit onderwerp maar zo’n vijf jaar gelden waren de meeste lezers nogal onder de indruk over een verhaal van mij met een Duitser in de Australische outback en een tent. Geen idee hoe ze bij dat verhaal komen maar tot op de dag van vandaag word ik hier nog mee achtervolgt dus dacht misschien dat deze personen dit dan ook wel vermakelijk zouden vinden.

Genoeg over de Australische mannen, laat ik het maar is hebben over het dier dat bij mij de afgelopen 2 maanden de boventoon voert; het schaap! Ik zie elke dag schapen, eet de helft van de week schaap, weet inmiddels door alles wat Ivan me heeft verteld (een echte docent in hart en nieren) veel over schapen, heb er een boek over gelezen, weet ze te castreren, vaccineren, scheren (super moeilijk!) etc., kan verschillende rassen onderscheiden, heb gezien waar ze gekocht en verkocht worden, kan ze met hond van a naar b drijven, mekkeren deed ik al en wil je weten waar ik af en toe naar ruik? Precies ja, Schaap! Het enige wat ik nog niet heb meegemaakt is hoe ze geslacht worden, dat staat hier op de planning maar ik denk dat ik hier voor pas. Dat begrijpen jullie wel toch?!

Over eten gesproken, Angie en Ross zijn beide hele goede koks en ze vinden het beiden ook erg leuk. Ross heeft Italiaanse roots en dat merk je echt in het eten terug, heel veel vers. Heb hier veel dingen gegeten die ik nog nooit eerder heb gehad en het meeste ook allemaal nog superlekker ook. Ze hebben mij zelfs zo enthousiast weten te maken over vers koken dat ik ben begonnen met het lezen van Angie haar kookboeken collectie.
Nee Robert en Richard ik weet wat jullie nu denken… maar ik doe hard me best om te voorkomen dat ik niet weer maanden word uitgemaakt voor Spekkie! De meeste ochtenden start ik hier met een run door de heuvels en na een paar weken hekken bouwen bij Ivan en Linda kon me riem al minimaal 2 gaatjes strakker en nog steeds ;).
Het bouwen van hekken is een ware work-out maar als je aan het eind van de dag ziet wat je hebt bebouwd geeft dat veel voldoening.

De roadtrip die ik van plan was te gaan maken langs de West kust gaat helaas niet door om verschillende redenen. Het komt erop neer dat ik geen travelbuddies kon vinden met ongeveer dezelfde plannen en qua (visa)tijd en geld zou het allemaal dan niet ideaal uitpakken. Ik vindt het erg jammer maar niet dat ik nu bij de pakken neer zit hoor. Zoals Angie ooit zo mooi tegen me zei: ‘Remember; If plan A doesn’t work, the alphabet has 25 more letters’. En me plan B is zo gek nog niet, daarover later meer. Ik ga nu een lunch maken met de verse groeten uit de groentetuin.

Besos y abrazos de Australia,

Amanda